Żyjemy w czasach gwałtownego rozwoju cywilizacyjnego i technologicznego oraz rosnących standardów dotyczących zdobywania wiedzy i nabywania nowych umiejętności. System edukacji musi sprostać tym oczekiwaniom, zapewniając obywatelom możliwość zaspokojenia ich aspiracji edukacyjnych.
Przemiany w polskiej oświacie na przestrzeni lat miały różny charakter, dotyczyły odpowiednich uregulowań prawnych oraz standardów organizacyjnych i programowych określonych dla poszczególnych typów szkół. W okresie powojennym najważniejszą sprawą była odbudowa zniszczonego kraju. We wszystkich dziedzinach gospodarki potrzebowano fachowców, zwłaszcza absolwentów szkół zawodowych niezbędnych do pracy w przemyśle, budownictwie i rolnictwie. Z czasem rozpoczęto kształcenie w coraz węższych dziedzinach, wprowadzając różne specjalności. Postępujące przeobrażenia gospodarcze, zmiany w klimacie społeczno-politycznym, kryzys lat siedemdziesiątych i przełom polityczny w sierpniu 1980 roku znalazły odbicie w działalności dydaktyczno-wychowawczej w oświacie i wywarły niekorzystny wpływ na rozwój szkolnictwa zawodowego. W związku z tym władze oświatowe rozpoczęły przygotowania w kierunku modernizacji kształcenia zawodowego.